پارک نشسته بودم و از آفتاب ملایم اکتبر لذت میبردم. خود را در رویا حس میکردم .شاخ و برگ گردوی کهنسال سایه ی خود را بر سر من گسترانده بود و در مقابل من گلهای سرخ و زرد خودنمایی میکردند.چند تایی از مادران بچه هایشان را با کالسکه در پارک میگرداندند .سکوت و آرامش دلنشینی در فضا جاری بود .با خودم میگویم چه قدر خوب میشد هرازگاهی آدم فارغ از همه روزمرگی ها و هیاهو های اطراف به دامان طبیعت پناه بیاورد.در این حین پسرکی مقابلم ایستاد و رشته ی افکار مرا پاره کرد.پسرک همانطور هاج و واج به من نگاه کرد .اخم کردم بلکه راه خود را بگیرد و برود .هفت ،هشت ساله به نظر میرسید.نمیتوانستم بیش از این جلوی خودم را بگیرم.خواستم بپرسم که چرا این طور به من زل زده که خودش پیش قدم شد و پرسید:

-آقا شما مرا میبینید؟

از سوالش تعجب کردم و گفتم:خوب البته که میبینمت.

پسرک سوال خودش را مودبانه تکرار کرد:شما واقعا مرا میبینید؟گفتم:این دیگر چه سوالیست .معلوم است که تو را میبینم .مگر تو من را جلویت نمیبینی؟پسر جواب داد:بله،فقط میخواستم ببینم شما مرا میبینید یا نه چون بعضی مواقع من نامرئی میشوم.مثلا وقتی از مدرسه برمیگردم بابا جلوی رایانه نشسته،به او روز بخیر میگویم.ولی او اصلا نه مرا میبیند و نه صدایم را میشنود.غروب مامان در آشپزخانه غذا درست میکند.از مامانم میپرسم کتاب آموزش زبان انگلیسی ای را که به شما گفته بودم را خریدید؟تلفن زد و شروع کرد به حرف زدن با دوستش.در سر کلاس هم خانوم معلم یک سوال پرسید و من دستم را بلند کردم .ولی خانوم معلم هم مرا ندید و از دختر و پسرهای دیگر پرسید.هفته ی دیگر میخواستم مطمئن شوم که نامرئی هستم به فروشگاهی رفتم و یک جعبه شکلات برداشتم و بدون این که پولش را بدهم از آنجا خارج شدم بدون این که کسی بفهمد.بله مطمئنم که بعضی وقت ها نامرئی میشوم.نمیدانم این خوب است یا بد.گاهی میخواهم با مامان و بابایم حرف بزنم ولی انها مرا نمیبینند و اعتناعی نمیکنند.دیروز مامان ناراحت بود و اشک میریخت.از او پرسیدم چرا گریه میکند؟ولی او نه حرفم را شنید ونه مرا دید.به بابا گفتم ورنیکا زیباترین دختر کلاسمان است ولی او مرا ندید و همش به صفحه ی نمایشگر خیره شده بود.

لبخندی گوشه ی لب پسرک نشست.تلخترین لبخندی که تا به حال دیدم .میخواستم بپرسم اسمش چیست یا در کجا زندگی میکند،ولی او دیگر رفته بود و من به قصه ی پر غصه ی او فکر  یکردم...